Het lijkt stilaan een trend te gaan worden, de ontdekking door traditionele, Westerse folkies, van de heerlijke klank van de kora: Catrin Finch koppelde haar harp aan de kora van Seckou Keita, Vincent Ségal deed hetzelfde met zijn cello en de kora van Ballaké Sissoko en de Litouwse kanklèsvirtuoze vond dan weer dat de koraklank van Solo Cissokho perfect bij die van haar instrument paste. Gelijk hadden ze allemaal, want het leverde geweldige kruisbestuivingen op, ook al omdat je telkens kon horen en ervaren dat mensen met een open geest, boven zichzelf kunnen uitstijgen, als ze met zo’n ingesteldheid in debat gaan met gelijkgestemden uit een andere discipline en een andere cultuur.

Of en in welke mate al die Cissoko’s uit Senegal familiaal met elkaar verbonden zijn, weet ik niet, maar muzikaal hebben ze onmiskenbaar allemaal griot-bloed door de aderen kopen. Cyrille Brotto van zijn kant, is wereldberoemd in de Franse regio, die we wel eens Occitanië noemen en hij trekt al ruim twintig jaar een flink stuk van de wereld rond, in gezelschap van zijn trouwe trekzak: of het nu in duo is met collega Stéphane Milleret, of als helft van het duo Brotto-Lopez, dat hij met fluitist en doedelzakspeler Guillaume Lopez vormt -zeer de moeite om te ontdekken, overigens-, of als deel van het gelijknamige sextet of van Le Bal Brotto-Lopez, of als regelmatige gast bij Les Ogres de Barback: overal waar hij komt, laat Brotto heerlijke muzikale sporen na en dus waren we hier erg benieuwd naar wat deze duoplaat -inmiddels de twaalfde waar de naam van Ablaye Cissoko op figureert- zou gaan voorstellen.

Nou, dat valt meer dan een beetje mee: in iets minder dan drie kwartier worden tien composities van het duo neergezet. De ene helft zijn instrumentals, waarop beide heren kunnen tonen waartoe zij op hun instrumenten in staat zijn, de andere helft wordt nog een trapje hoger geklasseerd, vanwege de zang van Ablaye, die begiftigd is met een heuse griot-stem: die schreeuwt niet, die roept niet, maar ze grijpt je wel vanaf de eerste noot bij de keel en, al begrijp ik alvast geen letter van wat gezongen wordt, ik blijf zonder moeite de hele plaat lang luisteren en laat me meevoeren naar waar de heren me willen hebben.

Hier worden twee culturen moeiteloos met elkaar vermengd en het resultaat van dat proces is nergens minder dan betoverend en meer dan eens werd kippenvel mijn deel. Bij een track als “Kolda” kan ik het niet helpen dat mijn ruggengraat gaat reageren en ik bedenk dat de twee songtitels “Rencontres” en “Instant” eigenlijk alles zeggen: dit gaat over “ontmoeten”, in de echte betekenis van het woord: niet moeten, maar blij zijn met het feit dat de ander er is. “Instant” kan zowel naar het moment van ontmoeten verwijzen, als naar het directe, het onmiddellijke effect van die ontmoeting. Hoe het ook bedoeld moge zijn, deze plaat levert bijzonder fijne muzikale momenten op en die maker weer maar eens duidelijk dat er maar drie soorten muziek zijn: goeie, slechte en degene die je nog niet kent. Ik vind deze simpelweg heerlijk !

(Dani Heyvaert)